|
Gebroken voet
Toegevoegd op: 16-09-2003 12:00 AM
Door een onfortuinlijk ongeval heb ik helaas een pauze in mijn reis moeten inlassen. Ik heb mijn enkel op twee plaatsen gebroken en ben vervoerd naar Nederland voor een operatie, waarbij er wat metalen pinnen in mijn voet geplaatst worden. Hieronder een relaas van het gebeurde.
4 Augustus 2003. Ik zal met een Canadees genaamd Craig een paar dagen in de bergen gaan wandelen. Door het in mijn vorige verhaal reeds genoemde "Marakesh Kots en Diaree-syndroom" moet Craig helaas afhaken. Ik ga in mijn eentje naar Imlil om vanaf daar te gaan wandelen naar Toubkal, de hoogste berg van Noord-Afrika, 4750 meter hoog. Op ongeveer 3500 meter hoogte sla ik 's avonds mijn tent op. Ik heb een beetje grieperig gevoel als gevolg van hoogteziekte, dat voorkomt op hoogtes boven de 2700 meter. De volgende dag ga ik onderweg naar Toubkal. Zonder kaart blijk je toch aardig verkeerd te kunnen lopen, want na een stevige klim bevind ik mij op een bergpas van ongeveer 4000 meter. Het is helaas niet Toubkal. De hoogteziekte is nu dusdanig, dat ik eigenlijk geen zin meer heb om verder te gaan. Ik besluit terug te keren naar Imlil. Met bonzend hoofd begin ik aan de afdaling. De tas op mijn rug voelt onder deze omstandigheden erg zwaar, maar ik besluit door te lopen om maar zo snel mogelijk onder de 2700 meter te komen, zodat de hoogteziekte overgaat. Dat blijkt goed te werken. Na een paar uur afdalen is mijn hoofdpijn weg en voel ik mij zo fris als een hoentje en bruisend van energie stuif ik de berg af in een halve looppas.
Achteraf gezien was dat mischien een beetje al te snel voor zo'n onervaren bergwandelaar. Op een bepaald stuk wordt het even heel erg steil en ik zoek steun met mijn hand. Het stukje begroeiing dat ik aanzag voor lekker zacht mos blijkt een zeer taaie en venijnige stekelplant te zijn. Ik trek mijn hand in een reflex terug, mis dus mijn steun en mijn voet komt net verkeerd terecht, waardoor hij naar buiten toe tegen de zijkant van mijn scheenbeen knakt.
auw
Vervolg.....
Gelukkig loop ik op een druk bewandelde route en nog voor ik mijn hele repertoire aan internationale krachttermen afgewerkt heb is hulp al terplaatse. Pedro uit Barcelona en een Nederlandse vriend verlenen eerste hulp. Ze hebben een ezel bij zich om hun bagage te dragen en deze ezel doet voor mij dienst al surrogaat reddingshelicopter. De komende zes uur breng ik door op de rug van dit dier. Hij maakt een uitermate intelligente indruk op mij. Het beest heeft toch twee keer zo veel benen als ik, maar weet toch dagelijks het dorp te bereiken zonder er maar één te breken. Dat lukt mij dus nog niet één keer!
In Imlil aangekomen blijkt het tarief van een taxirit naar Marakesh ineens gestegen van 2 naar 30 euro. Toegegeven, in dat geld is ook het laatste stukje met rolstoel inbegerepen. Het eerste ziekenhuis waar wij aankomen heeft geen mogelijkheid tot het maken van rontgenfoto's. Dat verbaast me niets. Het lijkt hier meer op een gerenoveerd kippenhok dan op een ziekenhuis. Het is niet groter dan 10x20 meter.
Het volgende ziekenhuis is gelukkig iets groter. Helaas spreken de doktoren alleen Frans. Dat maakt me een beetje nerveus. Straks geef ik zonder ik het weet geef ik toestemming om mijn been er af te halen. Bovendien vraag ik me af hoe ze de vakliteratuur lezen die over het algemeen in het Engels is.
Voor de deur van de radiologieafdeling wordt mij uitgelegd dat er geen foto's gemaakt zullen worden tot er betaald is. Ik probeer uit te leggen dat mijn verzekering alles betaalt, maar het wapperen met mijn papieren maakt geen indruk. Ten einde raad vraag ik hoeveel de foto's moeten kosten.
"EUR 3,50", zegt de zuster.
Ik betaal en bijt ondertussen op mijn tong om niet te lachen. Op de foto's zijn twee breuken te zien, die geopereerd moeten worden. Het ziekenhuis biedt aan de operatie uit te voeren. Ik heb zojuist nog meerdere kakkerlakken door het ziekenhuis zien rennen en de gedachte om hier geopereerd te worden boezemt mij zodoende angst in. Gelukkig deelt verzekeringsmaatschappij Elvia mijn angst en hinkelend van trein naar trein ga ik naar Casablanca en vlieg ik terug naar Nederland. Dit alles onder het genot van een flinke dosis Marokkaanse pijnstillers, die zowel fysieke als geestelijke pijn tot vrijwel nul reduceren.
De operatie is inmiddels uitgevoerd. De prognose is dat na zes weken lopen met krukken de breuken geheel genezen zijn. Het metaal in mijn voet kan daar blijven zitten en zal samen met een operatielitteken van circa 10 cm een blijvende herinnering aan mijn avontuur in Marokko vormen.
Terug naar de avonturenlijst.
|
|
|